| گرچه صفاهان جزاي من به بدي کرد | | بينم لوزينه‌ي رضاي صفاهان |
| خطه‌ي شروان که نامدار به من شد | | هم به نکوئي کنم جزاي صفاهان |
| نسبت خاقان به من کند چو گه فخر | | گر به خرابي رسد بقاي صفاهان |
| پانصد هجرت چو من نزاد يگانه | | در نگرد دانش آزماي صفاهان |
| مبدع فحلم به نظم و نثر شناسند | | تا به دوگانه کنم دعاي صفاهان |
| از دم خاقاني آفرين ابد باد | | کم نکنم تا زيم ولاي صفاهان |
| نکهت حور است يا هواي صفاهان | | بر جلساء الله اتقياي صفاهان |
| دولت و ملت جنابه زاد چو جوزا | | جبهت جوز است يا لقاي صفاهان |
| چون زر جوزائي اختران سپهرند | | مارد بخت يگانه زاي صفاهان |
| بلکه چو جوزا جناب برد به رفعت | | سخته به ميزان از کياي صفاهان |
| بلکه چو جوزا دو ميوه‌اند جنابه | | خاک جناب ارم نماي صفاهان |
| ز آ، نفس استوي زنند علي‌العرش | | عرش و جناب جهان‌گشاي صفاهان |
| خاک صفاهان نهال پرور سدره است | | کز بر عرش آمد استواي صفاهان |
| ديده‌ي خورشيد چشم درد همي داشت | | سدره‌ي توحيد منتهاي صفاهان |
| لاجرم اينک براي ديده‌ي خورشيد | | از حسد خاک سرمه زاي صفاهان |
| چرخ نبيني که هست هاون سرمه | | دست مسيح است سرمه ساي صفاهان |
| نور نخستين شناس و صور پسين دان | | رنگ گرفته ز سرمه‌هاي صفاهان |
| يرحمک‌الله زد آسمان که دم صبح | | روح و جسد را بهم هواي صفاهان |
| دست خضر چون نيافت چشمه دوباره | | عطسه‌ي مشکين زد از صباي صفاهان |
| چاه صفاهان مدان نشيمن دجال | | کرد تيمم به خاک پاي صفاهان |
| چتر سياه است خال چهره‌ي ملکت | | مهبط مهدي شمر فناي صفاهان |
| مرغ ضمير مرا وصيت عنقاست | | ز آن سيهي خال دان ضياي صفاهان |
| قلت لماء الحيوة هل لک عين | | يالک من بلبل صلاي صفاهان |
| قلت لنسر السماء هل لک طعم | | قال نعم کف اغنياي صفاهان |
| راي بري چيست؟ خيز و جاي به جي جوي | | قل بلي جود اسخياي صفاهان |
| پار من از جمع حاج بر لب دجله | | کانکه ري او داشت، داشت راي صفاهان |
| مستمعي گفت هان صفاوت بغداد | | خواستم انصاف ماجراي صفاهان |
| منکر بغداد چون شوي که ز قدر است | | چند صفت پرسي از صفاي صفاهان |
| خاصه که بغداد خنگ خاص خليفه است | | ريگ بن دجله سر بهاي صفاهان |
| آن دگري گفت کز زکات تن کرخ | | نعل بها زيبدش بهاي صفاهان |
| گفتم بغداد بغي دارد و بيداد | | هست نصاب جي و نواي صفاهان |
| کرخ کلوخ در سقايه‌ي جي دان | | ديده نه‌اي داد باغهاي صفاهان |
| ايمه نه بغداد جاي شيشه گران است | | دجله نم قربه‌ي سقاي صفاهان |
| از خط بغداد و سطح دجله فزون است | | بهر گلاب طرب‌فزاي صفاهان |
| چون به سر کوه قاف نقطه‌ي «فا» دان | | نقطه‌اي از طول و عرض جاي صفاهان |
| عطر کند از پلنگ مشک به بغداد | | خطه‌ي بغداد در ازاي صفاهان |
| فاقه‌ي کنعان دهد خساست بغداد | | و آهوي مشک آيد از فضاي صفاهان |
| بيضه‌ي مصر است به ز فرضه‌ي بغداد | | نعمت مصر آورد سخاي صفاهان |
| نيل کم از زنده رود و مصر کم از جي | | وز خط مصر است به بناي صفاهان |
| باغچه‌ي عين شمس گلخن جي دان | | قاهره مقهور پادشاي صفاهان |
| اين همه دادم جواب خصم و گواهم | | وز بلسان به شمر گياي صفاهان |
| مدت سي سال هست کز سر اخلاص | | هست رفيع ري و علاي صفاهان |
| اينک ختم الغرائب آخر ديدند | | زنده چنين داشتم وفاي صفاهان |
| مدح دو فاروق دين چگونه کنم من | | تا چه ثنا رانده‌ام براي صفاها |
| در سنه ثانون الف به حضرت موصل | | صدر و جمال آن دو مقتداي صفاهان |
| صاحب جبرئيل دم، جمال محمد | | راندم ثانون الف سزاي صفاهان |
| داد هزار اخترم نتيجه‌ي خورشيد | | کز کرمش دارم اصطفاي صفاهان |
| پيش علي اصغر و اتابک اکبر | | آن به گهر شعري سماي صفاهان |
| نزد سليمان شهم ستود چو آصف | | برده ره‌آورد من ثناي صفاهان |
| پس چو به مکه شدم، شدم ز بن گوش | | گفت که ها هدهد سباي صفاهان |
| کعبه عبادت ستاي من شد ازيراک | | حلقه بگوش ثنا سراي صفاهان |
| کعبه مرا رشوه داد شقه‌ي سبزش | | ديد مرا مکرمت‌ستاي صفاهان |
| اين همه گفتم به رايگان نه بر آن طمع | | تا ننهم مکه را وراي صفاهان |
| ديو رجيم آنکه بود دزد بيانم | | کافسر زر يابم از عطاي صفاهان |
| او به قيامت سپيدروي نخيزد | | گر دم طغيان زد از هجاي صفاهان |
| اهل صفاهان مرا بدي ز چه گويند | | ز آنکه سيه بست بر قفاي صفاهان |
| زنگار آمده مرا ز مس نه زر ايرا | | من چه خطا کرده‌ام بجاي صفاهان |
| جرم من آن است کز خزاين عرشي | | سرکه رسيدش، نه کيمياي صفاهان |
| گير گداي محبتم، نه‌ام آخر | | گنج خدايم ولي گداي صفاهان |
| گنج خدا را به جرم دزد نگيرند | | خرمگس خوان ريزهاي صفاهان |
| دست و زبانش چرا نداد بريدن | | اين نپسندند ز اصفياي صفاهان |
| يا به سر دار بر چرا نکشيدش | | محتسب شهر و پيشواي صفاهان |
| جرم ز شاگرد پس عتاب بر استاد | | شحنه‌ي انصاف و کدخداي صفاهان |
| کرده‌ي قصار پس عقوبت حداد | | اينت بد استاد از اصدقاي صفاهان |
| اين مگر آن حکم باژ گونه‌ي مصر است | | اين مثل است آن اولياي صفاهان |
| بر سر اين حکم نامه مهر نبندد | | آري مصر است روستاي صفاهان |
| کرد لبم گوش روزگار پر از در | | پير ششم چرخ در قضاي صفاهان |
| بس لب و گوشم به حنظل و خسک انباشت | | ناشده چشم من آشناي صفاهان |
| سنبله‌ي چرخ کو مساحي معني | | هم قصبه‌ي گل شکر فزاي صفاهان |
| راست نهادند پردهاش و به بختم | | دانه‌ي دل سايد آسياي صفاهان |
| شير زر و تخت طاقديس خسان را | | پرده‌ي کژ ديدم از ستاي صفاهان |
| واحزنا گفته‌ام به شاهد حربا | | باز مرا جفت کاين نواي صفاهان |
| زان گله کردم به آفتاب که ديدم | | زين گله‌ي حربه‌ي جفاي صفاهان |
| گفت چو بربط مزن ز راه زبان دم | | کوست سنا برقي از سناي صفاهان |
| از تن عالم خورند گوشت مبادا | | دم ز ره چشم زن چو ناي صفاهان |
| داد صفاهان ز ابتداي کدورت | | زهر چگونه سزد غذاي صفاهان |
| سيب صفاهان الف فزود در اول | | گرچه صفا باشد ابتداي صفاهان |
| ارمض قلبي بلائه و سالقي | | تا خورم آسيب جان گزاي صفاهان |
| غضني الکلب ثم غضة کلب | | نار براهيم في بلاي صفاهان |
| اين همه سکباي خشم خوردم کاخر | | سوف اداوي به باقلاي صفاهان |
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}